ประจำวัน ของคนไม่มีประจำเดือน

ยังเช้าอยู่เลย
ฉันพึ่งตื่น
เหมือนตัวหนอนกลิ่งอยู่บนหญ้าแสนนุ่ม โปรยด้วยน้ำค้างที่เหลือจากเมื่อคืน
ฉันคิด
ต่ออีหซักหน่อยคงไม่เป็นไร 15 นาทีผ่าน
ฉันยังเหมือนเดิม
เหมือนตัวหนอนกลิ่งอยู่บนหญ้าแสนนุ่ม โปรยด้วยน้ำค้างที่เหลือจากเมื่อคืน

เริ่มสายแล้ว
ฉันไม่ได้อาบน้ำ
พลันครุ่นคิดเรื่องงานที่ต้องเจอ ไม่อยากไปเลย
ฉันทำอย่างเชื่องช้า
ทุกอย่างแค่พึ่งเริ่ม อีกทั้ง แค่ยังพึ่งสาย

สายมากแล้ว
เร่งรีบ
ฉันเริ่มกระวนกระวายใจ ตื่นเต้นเหมือนเห็นคู่แข่ง วิ่งถึงเส้นชัย
แล้วชั้นก็ไปถึงเป็นคนสุดท้าย
ใช่จริงๆ
ชั้นมาสาย และถึงเป็นคนสุดท้าย
ไม่อยากทำ
งานน่าเบื่อ ไม่ใช่เบื่อที่งาน แต่เบื่อที่ทำงาน เบื่อคนที่ทำงาน
ทำให้ช้า
ทุกอยากเร่ง แต่ฉันจะช้า
ช้าเพื่อให้เวลานั้นหมดไปโดยเร็ว ไม่ต้องทำงานมาก
งานไม่สนุก
เพราะชั้นคิดถึงหญ้าแสนเขียว และนอนกับเธอ

เย็นมากแล้ว
ออกคนสุดท้าย
ต้องอยู่แบบนี้ทุกวัน เพราะฉันมาสาย เหมือนต้องพัก
เหนื่อยนานกว่าคนอื่นแต่เปล่า เวลาเท่ากันเรามาสายเอง
พระเจ้า
ให้เวลาเราเท่ากัน ทั้งคนดี และคนชั่ว
พระอาทิตย์ ขึ้นและตกทุกวัน ไม่มีเว้น 24 ชม.

ดึกมากแล้ว
ทีวี
ยังคงไม่มีอะไรให้ดู นอกจากรายการเกมส์โชว์
และรายการเพลง เพราะของดีๆมีตอนกลางวัน
เราไม่มีเวลาดู
ห้องน้ำ
ยังคงเงียบ แห้ง และสกปรก เกินจริง
ฉันไม่ชอบอาบน้ำ หากยังไม่นอนจริงๆ
เพราะกิจกรรมหลังจากนั้น จะทำให้เหงื่ออกอีกรอบ
เตียงนอน
ขยุกมัวอยู่บนนั้น ไม่มีการเก็บ เพื่ออะไร ?
เดี๋ยวเราก็มานอนอีก

จะนอนแล้ว
กำลังง่วง
ฉันยังไม่อยากนอน รู้สึกเวลาไม่พอให้กับชีวิต
น้อยไปหรือไง สำหรับ 18 ชม. ในชีวิตประจำวัน
ไม่ ไม่พอสำหรับฉัน คนเราไม่นอนได้ไหม ?
กำลังจะหลับ
ฉันนอนไม่หลับ อาจคิดว่าจะหลับ แต่ไม่เลย
จิตใจฉันว้าวุ่น คิดอะไรไปเรื่อย ไม่มีแก่นสาร
ทีวี
ฉันเปิดทีวีอีกรอบ นอนฟังมันไปอย่างนั้น
ใครจะด่าแม่ก็ช่างเถอะ ฉันไม่สนใจ ใครบอก
ว่าทีวี มีไว้ดูอย่างเดียวเล่า ฉันฟังมันออกจะบ่อย
คล้อยหลับ
ฉันลืมปิดทีวี แย่แล้ว ใครจะด่าแม่ อันนี้ก็เชิญ
เพราะฉันผิดจริง ฉันยอมรับ และไม่แก้ตัว