วันก่อน ไปขึ้นรถไฟฟ้า
ก็มองไปเห็น เด็กผู้ชาย ม.ปลายคนนึง ยืนใส่หูฟังอยู่
แต่พอผ่านไปสองสถานี ก็มีผู้ชายอีกคนนึง เดินเข้ามา ยืนอยู่ใกล้ๆ น้องผู้ชายคนนั้น
ซักพัก ผู้ชายคนนั้น ก็หันหน้ามาทักน้องคนนั้น ว่า
"เรารุ่นที่เท่าไหร่แล้วล่ะ"
"128" (ถ้าจำไม่ผิด)
"พี่ 118"
"เรียนอยู่ม.ไรแล้วล่ะ"
"ม.5 ครับ"
"สายไรอ่ะ"
"สายวิทย์ครับ"
"อยากเรียนต่อไรล่ะ"
"ยังไม่รู้ครับ"
"พี่เรียนจบ วิดวะ จุฬา"
แล้วปีนี้ จตุ มีวันไหน
"(ซักวัน)"
"อืมมมม จะพยายามไปให้ได้"
"แล้วทำไมกลับดึกล่ะ เรียนพิเศษ ดูหนัง "
"ซ๊อม ดุริยางค์ ครับ"
"เล่นไรล่ะ"
"เล่นกลองครับ"
"อืมมม"
รถไฟฟ้ากำลังใกล้ถึง สถานี สยาม
"ลงไหนล่ะเรา"
"ไปสายสีลมครับ"
"พี่ไปหมอชิต"
แล้วพี่ผู้ชายคนนั้นก็เอามือควักไปในกระเป๋าเสื้อหยิบบางอย่างออกมา
"อ่ะ นี่นามบัตรพี่ มีไรให้ช่วยก็บอกมาได้ โทรมาได้ ช่วยได้จะช่วย"
"ขอบคุณครับ"
แล้วบทสนทนาก็จบลงระหว่าง คนสองคน พี่ ไม่ได้เป็นพี่น้องกัน
ไม่ได้เป็น สนิทสนมกัน เรียกได้ว่า เป็นคนแปลกหน้าระหว่างกันและกัน
แต่แค่เพียงเค้า เรียนมาจากสถาบันเดียวกัน
ไม่ทราบได้ว่า ที่โรงเรียนเค้าปลูกฝังกันด้วยวิธีไหน
ความผูกพันจึงได้เกิดขึ้นอย่างแนบแน่น
คนที่ห่างกันถึง 10 ปี มาเจอกันอีกที ก็ทักทายกันได้อย่างปกติ
เหมือนรู้จักกันมานาน
หลังจากที่ฉันได้เห็น เค้าสองคนคุยกัน
ฉันก็ได้แต่อึ้ง และ รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น
ที่ฉันไม่ค่อยจะได้รับนัก
นี่สิ ถึงเรียกว่า รุ่นพี่รุ่นน้อง
