แบบว่า

ทำไมถึงได้รู้สึกแคร์ความรู้สึกตัวเองได้มากขนาดนี้ก็ไม่รู้

แคร์แบบว่า มากๆ

ไม่ต้องการให้ตัวเองเสียใจอะไรอีก

ข้อเสียคือ

ทำให้ ระวังกับการที่จะต้องทำอะไรมากขึ้น

เช่น อะไรก็ตามที่จะทำให้เกิดการผูกพันเกิดขึ้น

แรกๆ ชอบที่จะรู้จักคนอื่นๆ

ชอบพบปะ พูดคุย

อยากรู้นู่น นี่ ไปหมด

เป็นคนเชื่อง่าย

หลังๆ โตขึ้น

รู้สึก ต้องระวังมากขึ้น

ซึ่งไม่ชอบหรอก

จริิงๆแล้ว

ไม่ชอบที่ต้องเก็บอะไรไว้

ไม่เข้าใจก็จะอยากจะเข้าใจ

จะถาม ซักไปเรื่อย

แต่โตขึ้นทำให้รู้ว่า

บางอย่าง

มันก็ ต้องเรียนรู้ได้ด้วยตัวเอง

นั่นแหล่ะ

เคยเสียใจมากๆ

กับการที่ต้องรู้จักใคร

แล้ว ตอนหลัง เค้าก็ไม่เป็นแบบที่เราคิด

คือ มองโลกในแง่ดีไง จริงๆ เป็นคนมองโลกในแง่ดีมาตลอด

แต่พอเจอ อะไรแย่ๆ ก็เลยจะรู้สึกไม่ดีมากๆถึงมากที่สุด

ต้องร้องไห้ ต้องเหนื่อย

เพราะฉนั้น

ตอนนี้ ไม่สิ

น่าจะปีกว่าๆได้แล้ว

ที่ เราไม่อยากเสียใจอีก

ไม่อยาก เสียความรู้สึก

เพราะเราเคารพ

ความรู้สึกเรามาก

ก็เลยกลายเป็นว่า

ไม่ค่อยไว้ใจอะไรมากมาย

เหมือนแต่ก่อน

ก็เลยกลายเป็นคน เพื่อนน้อย แต่ได้คุณภาพ(อันนี้รู้ได้จริงๆตามความรู้สึกและเหตุผลจริงๆนะ)

คือแค่จะบอกว่า

แคร์ตัวเองมากไปแล้วตอนนี้

จนส่งผลกระทบถึงความมึน ณ ตอนนี้

เพราะ พอไม่ได้เจอคนที่จะพูดด้วย

มันก็เลยมีความหงอย อยู่บ้าง

ทำให้มองไม่เห็นใคร

ทั้งๆ มีอยู่เต็มรอบตัว รอบกาย

รู้สึกได้

แต่พอจะพูด

สิ่งที่มันออกมา

ก็ไม่ค่อยจะเป็นไปอย่างที่อยากพูดจริงๆหรอก

ก็เลยไม่ชอบ

เหมือนโกหกกัน

ไม่สบายใจ

แต่ก็ต้องทำ

เพราะ สิ่งที่เราคิดมันมากเกินไป

จนทำให้ตัวเองไม่ดี

อยากจะแคร์คนอื่นบ้าง

รู้สึกเป็นคนเห็นแก่ตัวมากไป

..................

youngestsister